معنای بهشت

عَنْ مُوسَى بْنِ بَکْرٍ قَالَ: کُنَّا عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام، فَقَالَ رَجُلٌ فِی الْمَجْلِسِ: أَسْأَلُ اللَّهَ الْجَنَّةَ، فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام: أَنْتُمْ فِی الْجَنَّةِ، فَاسْأَلُوا اللَّهَ أَنْ لا یُخْرِجَکُمْ مِنْهَا، فَقَالُوا: جُعِلْنَا فِدَاکَ نَحْنُ فِی الدُّنْیَا، فَقَالَ: أَلَسْتُمْ تُقِرُّونَ بِإِمَامَتِنَا؟ قَالُوا: نَعَمْ، فَقَالَ: هَذَا مَعْنَى الْجَنَّةِ، الَّذِی مَنْ أَقَرَّ بِهِ کَانَ فِی الْجَنَّةِ، فَاسْأَلُوا اللَّهَ أَنْ لا یَسْلُبَکُمْ الجنةَ.

 

از موسى پسر بَکر نقل شده که، گفت: با جمعى محضر امام صادق علیه السلام بودیم، یکى از مجلس عرض کرد: از خداوند بهشت را می‌خواهم، حضرت فرمودند: شما در بهشت هستید، از خداوند بخواهید که  شما را از آن بیرون نبرد، اهل مجلس گفتند: قربانت شویم ما در دنیا هستیم، حضرت فرمودند: مگر شما به امامت ما اعتراف ندارید؟ گفتند: بلى، حضرت فرمودند: این معناى بهشت است، که هر کس به آن اعتراف کند در بهشت می‌باشد، پس از خداوند بخواهید آن را از شما نگیرد.

 

المحاسن 106، باب اسال الله الجنة، ح1؛

بحار الانوار68: 102، باب الصفح عن الشیعة، ح11